| Jarlostwo Jagdiru | |
|---|---|
| Stolica | Skaggjar |
| Ustrój polityczny | Jarlostwo (hrabstwo) |
| Głowa państwa | Vaidmir Skanska (~1315-~1345) |
| Waluta | Denar |
Jagdir (ak. Daleka wyspa) – jedna z wysp Archipelagu leżącego u południowo-wschodniego krańca Satei. Na wyspie mieszczą się posiadłości najbliższych dostojników Vaidimira Skanski oraz jego dwór - Skaggjar, stolica jarlostwa o nazwie takiej samej jak wyspa.
Tereny Archipelagu tworzyły wydzieloną, autonomiczną jednostkę administracyjną Satei, na której czele stał jarl, odpowiednik hrabiego z państw kontynentalnych. Ze względu na strategiczne położenie u wylotu Zatoki Wraków, Jagdir stał się ważnym celem Imperium, które wysyłając licznych emisariuszy i mamiąc różnymi profitami doprowadziło w końcu do zhołdowania prowincji.
Mieszkańcy wysp są bliżsi Akirczykom czy Haveńczykom, z racji faktu, że protoplastami mieszkańców Archipelagu byli nordyccy podróżnicy, którzy postanowili osiedlić się na Jagdirze przepędzając autochtonów. Właśnie z tej racji po przyłączeniu terenów do Satei utrzymano sporą autonomię.
Wyspy nazwane zostały (w kolejności od największej): Tedir, Jagdir, Uggskald, Unjangvar. Na nich wybudowano, jeszcze przed przybyciem Nordów strażnice, na których rozpalano paleniska alarmujące o napaści na Archipelag. Sugerując się architekturą wież oraz kilkunastoma zachowanymi podziemnymi budowlami (m.in. większa część Skaggjaru) można uznać, że ich twórcami był któryś z południowych szczepów krasnoludów. Najprawdopodobniej ich twórczości jest także potężny, kamienny pomost między Jagdirem a Tedirem, który wedle legend wzniesiony został rękami olbrzymów.
Posiadłości dostojników na Jagdirze zbudowane są na stokach Ainainenu (ak. Nieprzemijający), wielkiej, wiecznie zamarzniętej góry stanowiącej serce wyspy. W południowym stoku wydrążono sieć pomieszczeń zaadaptowanych przez późniejszych na dwór jarla, ochrzczony później mianem Skaggjar. Domostwa na Archipelagu budowane najczęściej z cegieł i drewna, kryte słomą i strzechą. Licznym widokiem na wyspach są tartaki i stocznie produkujące zastępy drakkarów, statków używanych przez wzbudzających respekt i trwogę Jagdirskautów.
Wiele lat jarlowie Jagdiru zgadzali się z królem Satei, jednak od czasu osiągnięcia władzy przez Vaidimira Skanskę, Archipelag przybrał ostry dyskurs wobec Stoltavnu twierdząc, że interesy wysp są zaniedbywane. Nie czekając na odpowiedź króla, Skanska zrównał prawa jarla Jagdiru z prawami króla Satei ogłaszając de facto niepodległość archipelagu od kontynentalnej części państwa, po czym wypowiedział sateńczykom wojnę. Wojna ta przeszła do historii jako „sateńska wojna domowa 1323-1325”.
Niepodległość państwa Skanski była zagrożona już w pierwszych miesiącach, ponieważ król Satei – Odyniec zebrał potężną flotę, której zlecił wyrżnięcie Jagdirczyków w pień, jednak Vaidimir Skanska polegając na swoich generałach dał wolną rękę admirałowi Einhaustowi, co niepomiernie się opłaciło: flota Satei opadła z hukiem na dno Zatoki, a niepodległość Jagdiru została ochroniona. Jednak zwycięstwo to nie oznaczało końca wojny. Śmierć króla Odyńca spowodowało krwawe zamieszki w Stoltavnie, gdzie do potyczki o władzę wystartowali obydwaj synowie władyki: Knur i Wieprz. Jeszcze w toku walk na dworze Satei, do wojny o władzę włączyły się najwyższe rody oraz sam Vaidimir Skanska.
Wiosna 1324 przyniosła zmiany w sytuacji politycznej południowych państw. Knur padł otoczony wojskami Wieprza, a ten zjednoczył wokół siebie sporą część rozochoconych rodów. Po drugiej stronie stanął uparcie Skanska oraz reszta szlachty obawiająca się twardych rządów młodszego syna Odyńca. Wieprz zdawał się rychło zdobywać przewagę, jednak Vaidimir uzyskał nietypową propozycję od ambasadora Cesarstwa, Barbatusa Naso, który przekazał jarlowi notę prosto od Cesarza. Wiadomość odwlekła nadchodzącą walną bitwę, bowiem Skanska złożył hołd Imperia Continentalis zyskując w ten sposób potężną armię Kontynentalczyków gotową do uderzenia na Sateę. Umowa między Jagdirem a Imperium obiecywała Cesarzowi zachodnią połówkę Satei. Kilka zdań dopisanych odręcznie przez Cesarza traktowało o specjalnej misji Skanski. Za zadanie miał odszukać Seidela Sheia, który wiosną 1325-ego roku miał według cesarskich informacji próbować przedostać się z Havenu na Akir poprzez Zatokę Freshel.
Poprzez zawirowania losu, na Jagdirze zjawił się sam Seidel Shei wraz z Vaidimirem Skanską, który zdając raport Cesarzowi z poszukiwań zapewnia go o fiasku. Pod nieobecność Skanski na Skaggjar zaproszono księcia Wieprza oraz jego syna, Warchoła. Sam dwór nękany był przez dziwne wydarzenia, które rozpoczęły się na długo przed wyruszeniem Vaidimira na poszukiwania Sheia. Późna wiosna 1325 była apogeum sateńskiej wojny domowej, w której wyszły na jaw manipulacje i przekręty nie śniące się nawet bogom kłamstw.